Gelsin Hayat bildiği gibi

 

Birer birer kayıp gider de her bir sevilen

Yenisi gelmez, eline geçmez hele ki değeri hiç bilinmeyen

Yürekte varsa sevgiden de ötesi

Sen ağlasan da boş

Işık da yaksan nafile, odan karanlık, hep loş

Hayatın emri hep koş

Bayağı bir bekledim boş

Yaşantım sanki bir savaş ve hoş da bazen

Ateş kesildiğinde ve de sular durulduğunda

Yoksa hep gülerdi insan, hep kalırdı masum

Saygıda bir kusur ettiğinde minnetin de değeri yok

Kafalarda hesaplar yapılır ve mesafeler konur

Fakat bu kalp unutmaz, unutamaz ki zaten

Her kalp yıkılır ancak yenisi bulunamaz bir mesken

Her anım birini özler, rüyada yolunu gözlediğim

Düşünceler ve benliğimle canlanır tüm hatıralarım

Bitince yalnızım, gözümü açtığımda kalmışım

Yanımda ailem, bir de arkadaşlarım

Gelsin, hayat bildiği gibi gelsin

İşimiz bu, yaşamak

Unuttum bildiğimi doğarken

Umudum, ölmeden hatırlamak

*** Ölmeden hatırlamak, hatırlanmak ya da hiç unutmamak, unutulmamak...